سرهنگ ثریا؛ مادری شکست ناپذیر
تاریخ انتشار: ۱۵ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۱۴۲۲۸
لیلی عاج در فیلم سینمایی « سرهنگ ثریا» به سراغ موضوع تلخ و حساسی رفته است، اما با انتخاب بازیگران و کارگردانی خوب توانسته تا حد زیادی موفق باشد.
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، «سرهنگ ثریا» اولین فیلم بلند سینمایی به نویسندگی و کارگردانی لیلی عاج، تنها بانوی کارگردان در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر، است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
نام کمال تبریزی در مقام مشاور کارگردان به اهمیت فیلم افزودهاست. این فیلم به عنوان تازهترین محصول سازمان هنری رسانهای اوج، از زاویهای متفاوت به حضور منافقین در پادگان اشرف پرداختهاست.
فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» روایت رنج خانوادههایی است که بعد از سقوط صدام، به مقر قرارگاه اشرف رفتهاند تا فرزندشان را که سالهاست ندیدهاند ملاقات کنند، اما جز درد چیزی نصیبشان نمیشود.
ثریا، به یاد شخصیت واقعی ثریا عبداللهی، مادر امیر اصلان حسنزاده یکی از اعضای سازمان، مادری است که طبق شعار فیلم معتقد است این راه با گریه باز نمیشود و سعی دارد با هدایت و رهبری دیگر خانوادهها کاری انجام دهد.
دغدغه مندی ارزشمند
پیشتر بهروز شعیبی در سیانور و محمدحسین مهدویان در ماجرای نیمروز در قالب فیلم سینمایی و جلیل سامان در ارمغان تاریکی و نفس و دیگر فیلمسازان در قالب سریال تلویزیونی، به بخشی از فعالیتهای غیرانسانی سازمان منافقین اشاره کردهاند؛ اما لیلی عاج در مقام نویسنده و کارگردان، از زاویهای متفاوت زخم این گروهک تروریستی را در قلب و ذهن مخاطب به جا میگذارد.
او همواره در عرصه تئاتر، نشان داده به وقایع اجتماعی علاقه دارد و از دل آنها قهرمانانی از جنس آدمهای معمولی بیرون میکشد، که ممکن است در نهایت به نتیجه ظاهری نرسند اما با غیرت و ایمان، تمام تلاششان را میکنند. عاج هنرمند دغدغهمندیست و این مسئله با نگاه به کارهای قبلی او در تئاتر مشخص میشود.
او در نمایش «قند خون» به زندگی کارگران بیکارشده کارخانه قند ورامین پرداخته و در نمایش کمیته نان، روایتگر زندگی سخت کولبران بودهاست. او سال گذشته نمایش «بابا آدم» را به روی صحنه بردهاست که در قصه و بازیگران، اشتراکات زیادی با اولین اثر سینماییاش دارد.
عاج درباره آن نمایش گفته که «قصد نداشته جریانات داخل قرارگاه را روایت کند؛ چراکه تا کنون مستندات زیادی در این باره ساخته شده است». او در «سرهنگ ثریا» نیز بر روایت خانوادههای منتظر بیرون از اردوگاه اشرف تمرکز کرده و اطلاعات زیادی از آنچه در داخل اردوگاه میگذرد، نمیدهد و البته به نظر میرسد نیاز بود حال خفقان درون اردوگاه بیشتر به تصویر کشیده شود.
منافقین شیاطینی در لباس انسان
«سرهنگ ثریا» با نمایش احوال خانوادههای چشمانتظار، نفرت از سازمان منافقین را در قلبها میپراکند. خانوادههایی که به واسطه اعمال فرزندانشان نه در ایران مقبولیت دارند و نه حتی عراق که سالهاست به منافین پناه داده، برای آنها میزبان خوبی است، سازمانی غیرانسانی که با فجیعترین روشها سعی دارد به آرمان دروغین خود برسد و از هرکجا و تحت هر شرایطی به فکر جذب نیروست. فرقی نمیکند در اردوگاههای اسرای جنگی در عراق باشد یا در کمپ پناهجویان در یونان. این سازمان تروریستی مانند هر فرقه دیگری با شستشوی مغزی اعضای خود، آنها را از خانوادههایشان بیزار کرده و کاری میکند که فرزند، مادرش را کنار میگذارد.
لیلی عاج به سراغ موضوع تلخ و حساسی رفته اما با انتخاب بازیگران و کارگردانی خوب توانسته تا حد زیادی موفق باشد. او در انتخاب لوکیشن مثل صحنه تئاتر دست خود را بسته و بیشتر بر المانهای انسانی تمرکز کردهاست. فضای خشک و غبارآلود بیابانی به انتقال حس فیلم به مخاطب بسیار کمک میکند.
«سرهنگ ثریا» چند سکانس تاثیرگذار هم دارد. برای مثال سکانسی که خانوادهها برای اعلام موجودیت به ساکنین اردوگاه اشرف، در ظلمات شب، وسط بیابان، با یک ملودی عاشورایی تبل میزنند که یادآور دمامزنی جنوبیهاست .گویی از امام حسین (ع) که سفینهالنجاه است، نجات فرزندانشان را میخواهند.
«سرهنگ ثریا» فیلم شریف و تاثیرگذاری است. هم به واسطه موضوع مهمش و هم به واسطه حضور پررنگ یک زن به عنوان شخصیت اصلی. لیلی عاج نشان داد همانطور که در تئاتر نام پرافتخاری دارد، میتواند در سینما هم کارگردان خوبی باشد.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: سرهنگ ثریا منافقین لیلی عاج سرهنگ ثریا لیلی عاج
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۱۴۲۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شاد، اما خسته!
این بخش کوتاهی از یکی از برنامههای شبکهای فارسیزبان است که بهتازگی تعطیل شده است اما فارغ از همه پیشزمینهها و قصاوتهایمان نسبت به اهداف این شبکه و زیرسؤال بردن نهاد خانواده، واقعا تحقیقات علمی چنین نظری دارند؟ زنان بدون فرزند، زندگی شادتری نسبت به مادران دارند؟ این سؤالی است که مرور برخی از پژوهشهای علمی و گفتوگو با کارشناسان این حوزه، میتواند به آن پاسخ بدهد! «این نتایج علمی، از کدام دادههای بهدست آمده حرف میزنند؟ کدام مادران؟ در کدام مناطق؟ با کدام ساختار شخصیتی؟» این را فیروزه روستا، متخصص و مشاور سلامت مادران میگوید که تحقیقاتی اینچنینی را رد میکند و معتقد است که بدون شک، تعریف شادی در آدمهای مختلف، متفاوت است: «برخی افراد، ساختار شخصیتیشان بهگونهای است که انرژی بالایی دارند و بهطور کلی شخصیتی برای مادری کردن دارند؛ این افراد اگر مادر نباشند و مادری نکنند، غمگین خواهند بود. اما از طرف دیگر، برخی افراد استقلال بیشتری دارند، انرژیشان را از تنهایی و سکوت میگیرند و ممکن است با مادری کردن، آنچنان که باید، ارتباط برقرار نکنند.» در واقع خانم روستا میگوید که نمیتوان خوشحالی از مادر بودن یا نبودن را به همه آدمها و همه زنان ارتباط داد؛ بلکه این موضوع ارتباط مستقیمی به ویژگیهای شخصیتی آن زن دارد. پس تحقیقاتی که همه زنها یا قریب بهاتفاق آنها را در یک دسته جای میدهد و راضی یا ناراضی از مادری خود میداند، تحقیقات جامع و کاملی نیستند و نمیتوان به آنها استناد کرد.چیزی شبیه گرسنگی
آنچیزی که نمیتوان آن را پنهان و کتمان کرد، غریزه مادری است که نهفقط در وجود انسانها، بلکه در وجود حیوانها هم به شکلی ویژه وجود دارد. موضوعی که فیروزه روستا آن را به گرسنگی و نیاز به غذا خوردن تشبیه میکند: « خب بر کسی پوشیده نیست که اگر انسان از نیازهایش عبور کند و به آنها پاسخ بدهد، حالش بهتر و انسان شادتری خواهد بود.» به نظر میرسد که اگر از منظر علمی و پژوهشی هم بخواهیم تبعات خوشحالی یا ناراحتی مادر بودن را بررسی کنیم، پاسخ دادن به نیاز و غریزه مادری، باعث میشود که آن زن، فردی شادتر از کسی باشد که این غریزه را نادیده گرفته استکلیشهای است اما واقعیت دارد؛ اینکه دختران از همان دوران کودکی و در بازیهایشان هم همیشه نقش مادر را دارند؛ آنها برای بچههای کوچکتر از خودشان یا عروسکهایشان نقش مادر را ایفا میکنند. اتفاقی که البته صرفا مختص به کشور ما نیست که آن را محصول سنت و فرهنگ ایران بدانیم بلکه عروسکبازی و مادری کردن، یک بازی بینالمللی برای دخترانی در هرکجای این جهان است. موضوعی که نشاندهنده ریشه ذاتی دختران به مادر بودن و فرزند داشتن است.این ماجرا تا آنجا پیش رفته است که حتی بهزیستی هم یکی از بندهای قوانینش را به دختران مجردی اختصاص داده است که تمایل به فرزندخواندگی دارند؛ دخترانی که نیاز به مادری کردن در وجودشان ریشه دارد و حالا بههر دلیلی، شرایط ازدواج و فرزنددار شدن برایشان مهیا نشدهاست! حالا چه میشود کرد؟ بهزیستی دومین اولویت درخواستهای فرزندخواندگیاش بعد از زن و شوهری که هیچوقت صاحب بچه نشدهاند را به این دختران مجرد و سپس به زن و شوهری که بچهای دارند و تمایل دارند فرزند بعدیشان، فرزند خونی خودشان نباشد اختصاص داده است. در واقع این نیاز آنقدر جدی است که در اولویت دوم قرار گرفته است و اتفاقا خبرها و آمارهای بهدست آمده نشان میدهد که استقبال و تقاضای دختران جوان از این قانون، بیشتر از آن چیزی که پیش از این تصور میشد؛ انگار که حالشان با داشتن بچه، بهتر است!
این ظاهر نهچندان شاد!
اما چرا آنچه ما در جامعه از یک مادر میبینیم، چندان شاد و خوشحال به نظر نمیرسد؟: «واقعیت این است که انتظاری که جامعه امروز از زنان و مادران دارد، با ۴۰سال پیش فرقهایی جدی و اساسی دارد. زنان در چنین جامعهای باید زیبا و خوشاندام باشند، از منظر علمی و اجتماعی، حرفی برای گفتن داشته باشند، مادری ایدهآل باشند، از همسرشان حمایت کنند، حواسشان به پدر و مادرشان باشند، اوضاع خانه را همیشه در بهترین حالت خود نگه دارد و...خب همه اینها باعث میشود که زن، انرژی زیادی صرف کند، خسته شود و نتواند از مادری کردن که حالا به همه مسئولیتهای قبلیاش اضافه شده، آنطور که باید لذت ببرد و شاد و خوشحال به نظر برسد.» خانم روستا به «جامجم» میگوید که زنان بهواسطه مادری کردن و مادر بودن، نیاز به حمایتهای بیشتری از آنچه امروز در حال اجراست، دارند تا بتوانند دوباره خوشحالی واقعی و وجودی خودشان را ابراز کنند: «آنوقت است که میتوانیم بگوییم مادران، به سبب پاسخ به غریزهشان و از طرف دیگر بهدلیل حمایتهایی که از آنها میشود، افراد شادتری نسبت به کسانی هستند که فرزندی ندارند.» اما این حمایت چقدر عملی میشود؟ به نظر میرسد که در روزگاری که همه دولتها به سمت افزایش جمعیت میروند، لازم است که فکری به حال ارتباط عاطفی و پیوند عمیق و امنیتی که فرزند از مادرش میگیرد، بکنند. آنوقت است که اگر مادری بداند بعد از بچهدار شدن و استراحت لازم، سرکارش برمیگردد و صندلیاش برای او حفظ خواهد شد، خوشحال خواهد بود. در غیر این صورت، از مادری که همه مسئولیتها بر دوش اوست، شغلش را از دست داده، بیخوابی میکشد، خسته است و... چه انتظاری برای شاد بودن داریم؟: «در این میان فراموش نکنید که بخش قابلتوجهی از این حمایتهای لازم، از سمت پدران و همسران است که تامین میشود و زمینه را برای حال خوب مادر فراهم میکند.»
نرگسخانعلی زاده - گروه جامعه